เราแค่อยากมาเขียนอะไรไว้หน่อยก่อนลืม

คือเราเป็นคนความจำดีมาก จำได้หมดทุกดีเทลที่ต้องจำถ้าคิดจะจำ จะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนเมื่อสิบกว่าปีหรือยี่สิบปีที่แล้วเราก็จำได้

แต่ในทางกลับกันเราก็เป็นคนขี้ลืมมากเช่นกัน เพราะถ้าอะไรที่เราไม่ติดแท็กในหัวไว้ว่าต้องจำ แค่เดินจากห้องนอนออกนอกประตูบ้านเราก็ลืมมันได้แล้ว

พอยิ่งนานวันเข้ามันก็ยิ่งทำให้เราลืมเรื่องเก่า ๆ ไปเยอะมาก เราจำหน้าเพื่อนไม่ได้ เราจำชื่อเพื่อนไม่ได้ เราจำชื่อครูสมัยมัธยมและหน้าตาไม่ได้เกิน 90% ขนาดห้องเรียนสมัยมัธยมเรายังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นที่ผ่านเข้ามาในชีวิตรวมถึงประสบการณ์ดี ๆ ที่เรามี

ถ้าที่บ้านเราไม่ได้มีรูปถ่ายยายตัวเองตั้งไว้ตลอด เราก็คงลืมหน้ายายตัวเองไปแล้ว เราเคยลืมแม้กระทั่งชื่อแม่ของตัวเอง เพราะเราไม่ได้สั่งให้ตัวเองจำ

เราลืมมันทุกอย่างเพราะเราตั้งค่ามันไว้ว่าไม่จำเป็นต้องจำ ซึ่งส่วนใหญ่มันคือของใกล้ตัว สิ่งที่เราคิดว่ามันจะอยู่กับเราไปตลอด แต่วันนึงพอเราไม่ได้อยู่กับสิ่งนั้นแล้วเราก็ลืมมันจนหมด เพราะเราลืมเตือนตัวเองว่าอย่าลืมจำเรื่องนี้

ดูอย่างรูปที่เราใช้เป็นรูปเปิดหัวสิ รูปนี้คือตัวเปิดประเด็นบทความนี้เลย เมื่อเช้าเรามาเปิดคอมไล่ดูรูปเก่า ๆ ที่เรามีเพื่อจะเคลียรูป แล้วเราก็มาเจอกับรูปนี้ เราชอบมันมากเลย แต่เราจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าเราถ่ายรูปนี้ตอนไหน หรือเราถ่ายมันทำไม กลายเป็นช่องว่างขาว ๆ ในความทรงจำของเรา

— ถึงหลายคนที่พยายามจะลืมอะไรซักอย่าง

เชื่อเราเถอะ การลืมอะไรซักอย่างมันไม่ได้สวยงามขนาดนั้นหรอก ไม่ว่าจะเป็นประสบการณ์แย่ที่เลวร้ายจนไม่อยากนึกถึง หรือความทรงจำที่ดีจนอยากจะจำทุกวินาทีไปชั่วชีวิต ทุกอย่างมันช่วยสอนและหล่อหลอมให้เราออกมาเป็นตัวเราได้ในทุกวันนี้ แต่ถ้าเราลืมมันไป สุดท้ายเราก็จะเป็นแค่ก้อนผลลัพธ์จากประสบการณ์ชีวิตของเรา โดยที่เราไม่รู้เลยว่ากว่าจะมาเป็นเราจนถึงทุกวันนี้มันผ่านอะไรมาบ้าง

เพราะฉะนั้น ไม่ต้องไปพยายามลืมอะไรหรอก เพราะพอคุณรู้ตัวว่าคุณจำเรื่องสำคัญบางอย่างในชีวิตไม่ได้แล้ว มันน่าเสียดายนะ