เรายืนอยู่ริมหน้าต่าง กำลังกินข้าวเที่ยง (ใช่ ข้าวเที่ยงเราคือไอติม)
ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืด ลมแรง เมฆฝนสีดำเริ่มก่อตัว เรานึกถึงคุณป้าคนหนึ่ง ที่เราเจอที่เกียวโต

คืนนั้นฝนตก ลมแรง เรานั่งกินโอเด้งชามโตอยู่ในร้านอาหารขนาดเล็ก ทั้งร้านมีแค่สามโต๊ะ
มีลูกค้าคนใหม่เข้ามา เป็นคุณป้าคนหนึ่ง ค่อนข้างอวบ ผมทอง หน้าตาดูเป็นมิตร อายุคงไม่ต่ำกว่าห้าสิบห้า

คุณป้ามานั่งโต๊ะเดียวกับเรา แล้วชวนเราคุย พวกเราพูดคุยไปมาจนไปถึงสภาพดินฟ้าอากาศ เราบ่นว่าวันนี้ฝนตกทั้งวัน
คุณป้าคนนั้นหัวเราะ เธอมาจากอังกฤษ คุณป้าคนนั้นพูดว่า “ถ้าคิดว่าฝนตกแค่นี้น่ารำคาญแล้ว ลองไปอยู่ที่อังกฤษสิ”

ตอนนี้เรามาอยู่ที่อังกฤษได้แปดเดือนกว่าแล้ว

ถึงป้าคนนั้นที่เราไม่รู้จักชื่อ “ฉันเชื่อป้าแล้ว”