เราเป็นคนชอบภาพ Snapshot มาก รูปถ่ายเกิน 90% ของเราเป็นรูปที่เราสแน็ปเร็ว ๆ โดยแค่หยิบกล้องขึ้นมาแล้วก็กดยิงเลย (นั่นคือเหตุผลที่เราหันมาติด Compact แทนกล้องตัวใหญ่) บางทีรูปมันก็มัวบ้าง ไม่ชัดบ้าง แต่ถึงแบบนั้นเราก็ยังชอบมันอยู่ดี

พูดตามตรงก็คงไม่มีข้ออ้างอะไรนอกจากเราเป็นคนถ่ายรูปที่ขี้เกียจ เราขี้เกียจจัดองค์ประกอบภาพ เราขี้เกียจเล็งภาพให้ดี สิ่งที่เราทำก็แค่ยกกล้องขึ้นมา แล้วบันทึกโลกในแบบที่เราเห็นลงไป ว่าวันนี้ เวลานี้ ในที่แห่งหนึ่ง มีคนสองคนนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน

เราไม่รู้หรอกว่าคนในภาพจะจำเหตุการณ์ในวันนี้แบบไหน เรื่องจริงที่เกิดขึ้นระหว่างเขาสองคนคืออะไร หรือผ่านไปอีกสิบปีเขาจะยังจำวันนี้ได้ไหม แต่สำหรับเราวินาทีนี้มันจะอยู่กับเราไปตลอด อยู่บนกระดาษที่ถูกพิมพ์ภาพถ่ายนี้ลงไป แล้วมันจะไม่หายไปไหนจนกว่าภาพถ่ายนั้นจะถูกทำลายซึ่งอาจใช้เวลาหลายสิบหรือเป็นร้อยปี

บางคนฟังดูมันอาจจะน่าเกลีด แต่เรามองว่าการได้ถ่ายรูปสำหรับเรามันคือ Privilege อย่างหนึ่ง มันเป็น Privilege ที่เราได้บันทึกเสี้ยวหนึ่งของชีวิตใครสักคนลงไปในภาพถ่ายของเราและเก็บเอาไว้ตลอดไป ไม่ว่าคนที่อยู่ในภาพจะลืมเรื่องในวันนั้นไปแล้วหรือยัง